Zacznijmy od końca... Bo coś mi się poprzestawiała historia. Oto buty po wyjściu z kopalni topazów. I ja -wciąż mająca radochę z wymachiwania młotkiem.

 Nasi gospodarze z couchsurfingu i przygotowany przez nich przysmak marakujowy: mleko skondensowane, sok z marakuji i jakiś jeszcze jeden, magiczny składnik.

 Piękne widoki za oknem

 Te trochę mniej, ale też coś w sobie mają, że należy uwiecznić na zdjęciu

 Nasze hostki i Asia

 Posiadówa pod sklepem

 Strome uliczki Ouro Preto

 I szalone jazdy autobusem po nich

 W drodze nieważne gdzie. Jest pięknie!

 I dzieci są piękne

 Naszą trasę przecięła wycieczka konna. Koń mechaniczny wpadł w popłoch.

 Każde graffiti jest tu dopracowane i niebanalne. Uliczna sztuka kwitnie!

 W autobusie, z tyłu pani bileterka (ale nie ta, która zawinęła pod ladę moją kasę i udawała, że dostała 10 x mniej)

 Bez sprawnego ręcznego się stoczysz niechybnie. Tak, na pieszo też.

 No i wracamy ze zdjęciami do kopalni. Się bujamy z młotkiem.

 Za panem, który trochę tu przepracował, oprowadził nas i w miarę możliwości odganiał natrętów

 Wieś koło kopalni

 O tak! Za chwilę tam wejdziemy!

 Ale zanim, zrobię zdjęcie losowych butów

 A, no i jeszcze zaszłyśmy do groty, w której wciśnięto kościół, a podczas mszy grają m.in. na... Perkusji.

 Zakrystia? W każdym razie tyły

 Tak więc jaskinia

 Było na co popatrzeć i czym się wymazać :D

 Pies, co patrzy smutno

 Jak przystało na pomieszane zdjęcia, znów ta sama wieś, koło tej samej kopalni

 I znowu pies, ale trochę mniej smutny, bo z żółtego domu się wywodzi.

 I sklepik wgnieciony w domy, tak prowizoryczny, jak to tylko możliwe.

 Świetne miejsce do poćwiczenia sztuki negocjacji

 I mamy cofnięcie w czasie - w drodze do kopalni

 Gdzieś między Ouro Preto a Marianą...

 Biegał sobie chłopiec, bo to dzieci powinny robić.

A nie tylko siedzieć w korkach do McDonalda. Albo galerii.

 Dziewczynka goniła autobus, a gdy się zatrzymał, siadła na ławce. Satysfakcja z bycia szybką jak samochód? :)

 Tu ananasy okrągłe, w Sao Paulo podłużne. Te są podobno słodsze.

 Śniadanie w Marianie, czyli w drodze do kopalni.

 Pao de quiejo, czyli chlebek z serem. Coś pysznego i całkiem łatwego do powtórzenia
 
 Wypatrzone na spacerze

 Przemowa...

 I masa przeuroczych dzieciaków :)

 Ulice Ouro Preto

 Ulice Ouro Preto i trochę gruzu. Czy czegoś...

 Jedziemy do Mariana z dedykacją dla Mariana

 Jest tu taki zwyczaj, że gdy ludzie widzą niebieskiego garbusa, dają sobie kuksańca :D

 Awokado (?) ogarnia miasto

 Jak już wspominałam, ulice są strome. To nie tak, że ziemia wchłonęła domy, one po prostu dopasowują się do terenu.

 Miasto republik. Każda ma swoją tabliczkę i można wyszukać jej lokalizację w internecie.

 Uliczny i chyba dość spontaniczny koncercik. I wyraźnie znudzony pies :P

 Tradycyjne jedzenie. Zapłać raz i ładuj ile chcesz.

 No to znowu przegięłam...

 Podpowiem, że to miasto nocą

 A to miasto za dnia. Tak jakby.

 Słynny bazarek. Spodziewałam się topazów z każdej strony, w końcu tu jest ich kopalnia...

 Ale wystarczy zagadać ze sprzedawcą, a zacznie wyciągać swoją kolekcję spod lady ;)

 Kościółów w brud, ale wejścia są pozamykane

 Cmentarze też (spoko, tam już nie przeskakiwalam przez mury)

 Zapytałyśmy ludzi o wejścia na plac pod kościół - pokazali, że wchodzi się tak.

 Wraca. Ktoś. Skądś. Wtedy.

 Dom pełen radości na murze :)

 Bardzo nerwowi panowie grają w karty.

 Dziecko z parasolem.

 Soczyste caju o cierpkim smaku i orzechu w łupinie

 A oto i początek naszego pobytu, czyli republika dzikiego zwierza :D

 Stała ekipa spod sklepu. Nie natrętna, nie rubaszna. Uprzejmie chórem codziennie mówili bom dia.

 Tak to właśnie przyjechałyśmy DO Ouro Preto

 Współlokatorki z jakiegoś powodu nie chciały mi pożyczyć młotka na podróż...

To by było na tyle.